ΚΑΛΑ, ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ?



Ολα μου έλεγαν όχι. Εκτός από τον φίλο μου τον Τ.
Πήγα και είδα (με τον Τ.) το Straight Story. Kαι, σχεδόν, μου άρεσε! Ο,τι κι αν σημαίνει κάτι τέτοιο για την πνευματική μου κατάσταση.

Λοιπόν το καϋμένο το SS δεν είναι τόσο φρικτό όσο (μου είπαν ότι) έγραψαν οι κριτικοί. Αν και το πράγμα άρχισε με τους χειρότερους οιωνούς: οι γκει πρωταγωνιστές ξανά καρικατούρες (ως πότε παλλικάρια?), οι περισσότερες ερμηνείες για κλάμματα, υστερία και κόντρα υστερία. Αν και το σενάριο έχει μερικές καλές στιγμές που βγάζουν γέλιο χάρη στην ανατρεπτική κεντρική ιδέα της ταινίας (οι στρέιτ ως μειοψηφία σε μία ομοφυλόφιλη κοινωνία), τις περισσότερες φορές το γέλιο παίζει με όλα τα κλισέ για τους γκει. Εννοείται ότι η αίθουσα σείεται από το χαχανητό ακόμα κι όταν οι πρωταγωνιστές υποφέρουν (γιατί ζηλεύουν, γιατί ανακαλύπτουν ότι ο φίλος τους έχει "εξωσυζυγική" σχέση, κλπ). Ηταν εντυπωσιακή η αδυναμία ταύτισης του κοινού με καθαρά ανθρώπινες καταστάσεις ανεξάρτητα σεξουαλικού προσανατολισμού.

Και τι σου άρεσε ρε φίλε αφού μας την θάβεις την ταινία; Σκεφτόμουν στο διάλλειμμα και το συζητούσαμε με τον Τ., ότι παρά την κάπως ομοφοβική επιφάνεια (χαρακτήρες-καρικατούρες, κλισέ, κλπ.), κατά βάθος το SS έχει μία αναπάντεχα εκπαιδευτική διάσταση. Βάζοντας 2-3 στρέιτ να υποφέρουν επειδή καταπιέζονται από μία ομοφυλόφιλη κοινωνία, κάποιοι, ίσως, από τους θεατές αναθεωρήσουν τις ιδέες τους απέναντι στους γκει και σε κάθε είδους μειονότητα. Ηρθε και το εύρημα προς το τέλος της ταινίας (δεν το αποκαλύπτω για ευνόητους λόγους) για να μας επιβεβαιώσει. Στην αίθουσα απλώθηκε ένα κύμα παγωμάρας και αμηχανίας (τα χαχανητά κόπηκαν μαχαίρι), άρα η ταινία κάνει τη δουλίτσα της. Εστω και στα μουλωχτά.

O ΤΡΟΜΟΣ ΤΗΣ 31ης ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ



Σήμερα έχουμε 19 Δεκεμβρίου. Που σημαίνει ότι σε 13 βράδια από σήμερα θα είναι Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Γενικά η Παραμονή Πρωτοχρονιάς είναι μία πολύ όμορφη ημέρα, η τελευταία του χρόνου, με τις σωστές αναλογίες χαράς και λύπης, ή καλύτερα γλυκιάς μελαγχολίας. Χαρά γιατί (τι στο διάολο!) την επόμενη χρονιά θα κάνεις όσα δεν έκανες και ελεγχόμενης λύπης για όλους τους προφανείς λόγους (ματαιώσεις, μεγαλώνουμε, μπλα, μλπα). Ετσι ήταν πάντα, συν την τρεχάλα για τα δώρα της τελευταίας στιγμής. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια έχει προστεθεί κι ένας νέος πονοκέφαλος που συνοψίζεται στην φοβερή (κυριολεκτικά) και τρομερή (κυριολεκτικά, επίσης) ερώτηση: ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ???
Η ερώτηση γίνεται συνήθως στο χαλαρό κι έχει αγαθές προθέσεις. Η αδυναμία όμως να δώσεις μία ικανοποιητική και αξιοπρεπή απάντηση, πέρα από γενικότητες (π.χ. ο Γιώργος/Μάκης/Σάκης λέει να κάνει κάτι σπίτι του, δεν είναι σίγουρο όμως, εσείς?), είναι μία βραδυφλεγής, εσωτερική, βόμβα, που μπορεί να καταστρέψει ό,τι έχτιζες με κόπο τις ημέρες των εορτών. Οσες φορές βρέθηκα σε ανάλογη θέση, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να υποτιμήσω την αξία της ημέρας και τους δήθεν συμβολισμούς της. Τελικά, πάντα στο τέλος, βρισκόταν σανίδα σωτηρίας, που αποδεικνύοταν, συνήθως, χειρότερη κι από το πιο δυσοίνωνο σενάριο (μόνος στο σπίτι). Anyway, το απόσταγμα εμπειρίας λέει πως το καλύτερο είναι να σκεφθείς τι πραγματικά θέλεις. Και σε περίπτωση που είσαι πραγματικά μόνος (συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες) ή διαβλέπεις ότι οι τυχόν προτάσεις δεν σου πηγαίνουν, καλύτερα να το «γιορτάσεις» «μόνος στο σπίτι» με σούπερ φαγητό, ονειρικά γλυκά, καταπληκτική μουσική και αγαπημένα dvd. Δεν το έχω κάνει αλλά θα το προτιμούσα από κάτι πάρτυ της συμφοράς σε μπαρ της συμφοράς ύστερα από μπολτιλιάρισμα δύο ωρών στην Κηφισίας.

ΔΕΚΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ, ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟΝ



Ενας νάρκισσος του κερατά απαθανατίζει τον εαυτό του στους καθρέφτες καλού ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης. Ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες / παρατηρήσεις / απορίες: (α) το παραφορτωμένο σακίδιο (μα τι κουβαλάει τέλος πάντων;) κοντεύει να σωριαστεί στην παχουλή μοκέτα, (β) αυτό που μοιάζει με ομπρέλα στα δεξιά του δεν είναι ομπρέλα αλλά ένας παραμορφωτικός αντικατοπτρισμός του καθρέφτη, (γ) γιατί είναι ντυμένος σαν κρεμμύδι ενώ βρίσκεται σε κλειστό χώρο;

ΔΕΚΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ, ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ


Την πρώτη φορά που ταξίδεψα στην Αμερική έκανα τρεις μέρες να κοιμηθώ - έκανα την βλακεία να ξεραθώ για 1-2 ώρες σχεδόν με το που έφτασα (απόγευμα). Τώρα τα πηγαίνω λίγο καλύτερα και καταφέρνω να κοιμηθώ ως τα χαράματα (με μία διακοπή γύρω στις 4, στάνταρ). Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι παρά τον ελάχιστο ύπνο δεν νυστάζω και σηκώνομαι από το κρεββάτι σαν να έχω κοιμηθεί κανονικό οκτάωρο. Ο λόγος είναι μάλλον η θέα που βλέπετε. Αν με αφήσετε, είμαι έτοιμος να βουτήξω στον ωκεανό της κοινοτοπίας για να περιγράψω την περίφημη «ενέργεια» της Νέας Υόρκης. Εδώ που τα λέμε, όπου κι αν πας έξω, δεν κουράζεσαι τόσο εύκολα. Ποτέ δεν κατάλαβα όσους φτάνοντας σε μία καινούργια πόλη πάνε «λίγο να ξεκουραστούν» στο ξενοδοχείο. Και η θέα με τους ουρανοξύστες μου φαίνεται πάντα το ίδιο απίστευτη.

ΔΕΚΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ, ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ



Η πρώτη φορά που ονειρεύτηκα τη Νέα Υόρκη ήταν το καλοκαίρι του 1986, όταν είδα σε θερινό σινεμά την ταινία του Γούντι Αλεν «Η Χάννα και οι αδελφές της». Υπάρχει μία σκηνή που ένας αρχιτέκτονας δείχνει σε δύο μεγαλοκοπέλες οι οποίες τον φλερτάρουν (νομίζως τις έπαιζαν η Νταιάν Γουίστ και η Νόρα Εφρον) τα αγαπημένα του κτίρια στη Νέα Υόρκη. Η ταινία άσκησε πολλαπλή (και ύπουλη) επίδραση στον άγουρο εφηβικό μου ψυχισμό. Χάρη στη «Χάννα και τις αδελφές της» αγάπησα τον Γούντι Αλεν, τις πόλεις, τα κτίρια και τους νευρωτικούς. Απειρες φορές από τότε ονειρευόμουν ότι πήγαινα στη Νέα Υόρκη, έπαιρνα το λεωφορείο του αεροδρομίου και κάποια στιγμή, στα μισά της διαδρομής, ξεπρόβαλλαν οι ουρανοξύστες του Μανχάταν. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί μία άλλη θέα: από το παράθυρο του αεροπλάνου, όταν το αεροσκάφος προσεγγίζει τις ακτές της Αμερικής έχοντας αφήσει πίσω του τον Ατλαντικό. Είναι οι ακτές του Λαμπραντόρ που νομίζω ανήκουν στον Καναδά. Αν και στον χάρτη η Νέα Υόρκη φαίνεται δίπλα, πρέπει να περιμένεις σχεδόν άλλες 2,5-3 ώρες για να προσγειωθείς στο JFK. Εννοείται ότι είχα κολλήσει στο τζάμι κι έβγαζα φωτογραφίες σαν τρελλός. Και πάντα μου κάνει εντύπωση που δεν συμμερίζονται όλοι στο αεροπλάνο τον δικό μου ενθουσιασμό.

GOD BLESS SCOTT



Ενας λόγος που είδα το Shortbus δύο φορές και το σκέφτηκα (να παω) για μία τρίτη ήταν η μουσική της ταινίας. Πηγαίνοντας στην Αμερική ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα: να ψάξω το σάουντρακ. Πρώτα στο Virgin της Ταιμς Σκουέρ (τζίφος) και μετά στο Virgin της Γιούνιον Σκουέρ (επιτυχία). Ετρεξα σ' ένα Barnes & Noble (βιβλιοπωλείο), στην ίδια πλατεία, πήρα τσαι κι ένα τοστ με λιωμένα τυριά και μπεικον και στρώθηκα στο καφέ του βιβλιοπωλείου (ευτυχία). Εκεί ανακάλυψα ότι (πρώτον) το σάουντρακ ήταν όντως πολύ καλό και (δεύτερον) πως τα τραγούδια που μου άρεσαν περισσότερο ήταν γραμμένα από τον Scott Matthew. Ο Scott είναι Αυστραλός που ζει στη Νέα Υορκη. Εμφανίζεται ο ίδιος στην ταινία να παίζει τα τραγούδια του: είναι εκείνος ο κάπως βιβλικός νέος με το μούσι. Δεν έχει βγάλει δικό του cd, υπάρχουν όμως τα πέντε υπέροχα τραγούδια του στο σάουντρακ του Shortbus που μπορείτε να παραγγείλετε από το amazon.

ΥΓ. Η φωτογραφία/σκίτσο του Scott Matthew προέρχεται από τη σελίδα του Μatthew στο myspace. Την φιλοτέχνησε φαν.

GOD BLESS AMERICA



Mόλις γύρισα από ένα ταξίδι στις ΗΠΑ (Νεα Υόρκη). Είμαι ακόμα στη φάση «αλλού πατάω κι αλλού βρίσκομαι» αλλά δεν κρατιέμαι. Στην Αμερική (Δυτική Ακτή) πήγα για πρώτη φορά το 2002. Ακολούθησαν τέσσερις ακόμα επισκέψεις, όλες ανατολικά, με επίκεντρο τη Νέα Υόρκη. Από το πρώτο ταξίδι είχα πάθει την πλάκα μου και σήμερα, με την ευκαιρία του blog, έχω την ευκαιρία να συνοψίσω και να επιβεβαιώσω μερικές γενικού (και ειδικού) ενδιαφέροντος διαπιστώσεις. Εχουμε και λέμε. λοιπόν:

1. Οι άνθρωποι μιλάνε. Δηλαδή: λένε «καλημέρα» στο ασανσέρ (οι περισσότεροι), σε ρωτάνε «τι κάνετε σήμερα», «πως είναι η μέρα σας» στο πρωϊνό ή στα «Σταρμπακς» όταν παραγγέλνεις. Ναι, ξέρω, είναι υποκριτές, οι σερβιτόροι το κάνουν επίτηδες για να τους αφήσεις ικανοποιητικό τιπ, κλασικές ελληνικές μπούρδες. Αυτό που εγώ είδα είναι ότι στην καθημερινότητά τους είναι πιο ανθρώπινοι και φιλικοί από τους μουτρωμένους, κακόκεφους, αγενέστατους, «γαμώ το κέρατο σου» συμπατριώτες μας.

2. Οι άνθρωποι χαμογελάνε. Από ευγένεια, οκ, ίσως, δεν έχω ιδέα. Σου φτιάχνουν τη μέρα σου, πάντως. Οταν σου μιλάνε, έχεις την εντύπωση ότι είναι εντελώς αφοσιωμένοι σε σένα. Και κάνουν πολύ εύκολα αστεία, από το πουθενά. Ο ελληνικός κυνισμός έχει δώσει κι εδώ την εξήγησή του: οι Αμερικάνοι είναι αφελείς. Γι' αυτό η αφελής Αμερική είναι τόσο πίσω και η έξυπνη Ελλάδα τόσο μπροστά.

3. Οι άνθρωποι νοιάζονται. Δύο φορές χρειάστηκα βοήθεια στο μετρό και ξεσκίστηκαν να με βοηθήσουν. Στην Αθήνα έχω τύχει στην εξής σκηνή: ζευγάρι ξένων να ρωτάει κλασικά μουτρωμένο Ελληνα μία πληροφορία κι αυτός να τους κοιτάει λες και του σκότωσαν τη μάνα.

4. Οι άνθρωποι πιάνουν κουβέντα στο πι και φι. Αυτό είναι το πιο τέλειο απ' όλα. Μαζί με το (5). Ημουν σ' ένα μαγαζί μόνος μου, ένας τύπος έκανε σχόλιο γι΄ αυτό που ψάχναμε και παραλίγο να γίνουμε κολλητοί.

5. Οι άνθρωποι φλερτάρουν συνέχεια και παντού. Εδώ μπορώ να γράψω διατριβή. Στην Αμερική συνειδητοποίησα πόσο ξενέρωτοι, κρυόκωλοι, επιτηδευμένοι, δήθεν και φοβισμένοι είμαστε όταν βγαίνουμε έξω το βράδυ (οι περισσότεροι από μας, μην τους πάρω όλους στο λαιμό μου).