DISCOGRAPHY EMBARASSMENT, μέρος πρώτον
(cd στο σπίτι που με κάνουν να κοκκινίζω)



Η ταινία La Boom με την Σοφί Μαρσό πέρασε και δεν ακούμπησε για εκατομμύρια ανθρώπους. Εκτός από την πολύ ειδική κατηγορία των συνομηλίκων της 14χρονης τότε Μαρσό που εκείνα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80 ανακάλυπταν τα πάρτυ, τα μπλουζ και την Νορμαντερμ (ειδική κρέμα κατά της ακμής). Το 1982, όταν πρωτοάκουσα το σούπερ γλυκερό Reality, τραγούδι-σταθμό του πρώτου La Boom, δεν είχα μπει ακόμα στην εφηβεία. Παρ’ όλα αυτά συνδέεται με το πρώτο εφηβικό πάρτυ της ζωής μου. Πήγαινα στην Πέμπτη Δημοτικού και η μάνα μου είχε κανονίσει να μας πάει στο πάρτυ του γιου μίας πολύ καλής της φίλης. Ο Θοδωρής ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερος (1η Γυμνασίου), διαφορά αβυσσαλέα για τις συγκεκριμένες ηλικίες. Προφανώς οι γονείς μας είχαν κανονίσει να βγουν το βράδυ και οι δικοί μου θα μας φόρτωναν (εμένα και τον δίδυμο αδελφό μου) στον καϋμένο τον Θοδωρή.
Ετσι, τα δύο νιάνιαρα, βρεθήκαμε σ’ έναν εντελώς άγνωστο κόσμο με «μεγάλους», χαμηλούς φωτισμούς, κάποια τσιγάρα, εφηβικά χαμουρέματα και μουσική που δεν ήταν ούτε τα «Παπάκια», ούτε το «Σκα σου σου».

Εμείς είχαμε αποτραβηχτεί σε μία γωνία και τρώγαμε ακατάσχετα τσιπς, πιτσίνια και εκλεράκια (όλα μαζί, χωρίς σειρά) και μέχρι ενός σημείου προσελκύαμε το ενδιαφέρον των φίλων του Θοδωρή λόγω ομοιότητας («δίδυμα είστε;»). Αλλα όταν μπήκε το Reality ο κόσμος σκόρπισε προς διάφορες κατευθύνσεις και τελικά όλοι κατέληξαν να χορεύουν μπλουζ στο σαλόνι. Είχα μείνει άναυδος από τον διάχυτο ερωτισμό που δεν πολυκαταλάβαινα μεν αλλά με είχε συνεπάρει δε. Ηταν, νομίζω, η πρώτη φορά που ανυπομονούσα να μεγαλώσω.
Για την ιστορία, δύο χρόνια μετά το πρώτο La Boom γυρίστηκε το σίκουελ που μας έδωσε ένα δεύτερο χιτ της εποχής, το Your Eyes το οποίο μου άρεσε περισσότερο από το Reality (το έβρισκα πιο μελοδραματικό).

Το cd ήρθε στα χέρια μου μ’ έναν κάπως παράξενο τρόπο. Πέρυσι είχα πάει μία εβδομάδα επαγγελματικό ταξίδι στο Παρίσι. Εκεί συνάντησα ένα παιδί από την Θεσσαλονίκη που στο τέλος της εβδομάδας έκανε σ’όλους μας δώρα φτηνά cd. Xωρίς να του έχω πει τίποτα, μου χάρισε το σάουντρακ των δύο La Boom.

Oι Κόρε.Ύδρο απόψε στο Gagarin

(Οι εραστές του τίποτα)

A Whole New World

I can show you the world
Shining, shimmering, splendid
Tell me, princess, now when did
You last let your heart decide?

I can open your eyes
Take you wonder by wonder
Over, sideways and under
On a magic carpet ride

A whole new world
A new fantastic point of view
No one to tell us no
Or where to go
Or say we're only dreaming

A whole new world
A dazzling place I never knew
But when I'm way up here
It's crystal clear
That now I'm in a whole new world with you
Now I'm in a whole new world with you

Unbelievable sights
Indescribable feeling
Soaring, tumbling, freewheeling
Through an endless diamond sky

A whole new world
Don't you dare close your eyes
A hundred thousand things to see
Hold your breath - it gets better
I'm like a shooting star
I've come so far
I can't go back to where I used to be

A whole new world
Every turn a surprise
With new horizons to pursue
Every moment red-letter
I'll chase them anywhere
There's time to spare
Let me share this whole new world with you

A whole new world
That's where we'll be
A thrilling chase
A wondrous place
For you and me

Beautiful South - The End

Σήμερα το πρωί βρήκα ένα μήνυμα από τον enteka. Οι Beautiful South δεν υπάρχουν πια. Διαλύθηκαν μετά από 19 ολόκληρα χρόνια. Ημουν 16 όταν άκουσα το πρώτο τους τραγούδι. Ηταν το Song for whoever. Είχα τρέξει να πάρω τον δίσκο. Εγινε το αγαπημένο μου συγκρότημα. Μου άρεσε η μουσική τους, μου άρεσαν τα τραγούδια, οι στίχοι, τα εξώφυλλα, ο συνεσταλμένος Ντέιβ Χέμινγουει. Ενα ωραίο τραγούδι για το τέλος: Let Love Speak Up Itself.

(δέκα ιταλικά τραγούδια)


Σ' ένα από τα πρώτα post και με αφορμή την κατάκτηση του Μουντιάλ από την Ιταλία είχα θυμηθεί δέκα αγαπημένα μου ιταλικά τραγούδια. Τώρα με το youtube ανακάλυψα κι άλλα που είχα ξεχάσει. Μία πρόχειρη λίστα κι από τα μεν κι από τα δε, εντελώς προσωπική, που, φυσικά, είναι ανοικτή σε «πειράγματα».

Αρχή σήμερα με το Pensieri e parole, του Λούτσιο Μπατίστι (1943-1998). Ο Μπατίστι είναι ένας θρύλος για το μεταπολεμικό ιταλικό τραγούδι. Ενα κομμάτι του «θρύλου» έχει σχέση με την αμιγώς καλλιτεχνική του δουλειά (συνθέτης και ερμηνευτής) κι ένα άλλο, εξίσου μεγάλο, με την προσωπικότητά του. Υπήρξε φοβερά συνεσταλμένος, εμφανιζόταν σπάνια στην τηλεόραση.

Like Christmas morning when you 're kid

Στο αυτοκίνητο του Παν. Διαδρομή: Κατεχάκη - Νέο Φάληρο. Εξω μία φ-α-ν-τ-α-σ-τ-ι-κ-ή μέρα. Στην αρχή κάποιο μποτιλιάρισμα. Στο ύψος του «Ερρίκου Ντυνάν» τα λινκ των καναλιών. Για τον Κούρκουλο. Ο εκτυφλωτικός ήλιος σμίγει με την αναπόφευκτη θλίψη. Στο cd παίζει Pet Shop Boys, το Red Letter Day, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια που είχα τόσο καιρό ν' ακούσω.
All I want is what you want
I'm always waiting for a red letter day
Like Christmas morning when you' re a kid
Admit you love me and you always did

ΓΙΑΤΙ ΧΑΙΡΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ ΠΑΤΕΡΑ?






Αντιγράφω από την σημερινή «Ναυτεμπορική» (25.01):

«Σε μια συμβολική κίνηση αντιπροσωπεία φοιτητών έχτισε σήμερα την είσοδο των γραφείων του ειδικού λογαριασμού έρευνας του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου.

Τα μέλη της ομάδας των φοιτητών, κατά τη διάρκεια του χτισίματος, φώναζαν συνθήματα εναντίον των εταιριών, που όπως είπαν, μπαίνουν στα Πανεπιστήμια ως "ένα μόρφωμα" για να εμπορευματοποιήσουν την μάθηση, μέσω των κονδυλίων για την έρευνα».

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από την Βόρειο Κορέα, έναν από τους τελευταίους παράδεισους της πραγματικής ελευθερίας, στον οποίο πιθανότατα προσβλέπουν κάποιοι από τους σημερινούς ακτιβιστές του ΕΜΠ. Την έβγαλε ο βραβευμένος Ελληνας φωτογράφος Γιάννης Κόντος, εκθέσεις του οποίου φιλοξενούνται στο Μουσείο Φρυσίρα (Μονής Αστερίου 7, Πλάκα).