I WOULD LOVE NOTHING MORE



Μια σκηνή από ένα επεισόδιο του Six Feet Under (Γραφείο Κηδειών Φίσερ), στον τρίτο κύκλο (Nobody sleeps). H Κλερ είναι η 19χρονη κόρη της Ρουθ Φίσερ. Η Κλερ σπουδάζει καλές τέχνες σ’ ένα κολλέγιο της Καλιφόρνια και στα χρόνια του σχολείου ήταν σχεδόν πάντα θυμωμένη με όλους και με όλα. Αυτήν την χρονιά κάτι φαίνεται ν’ αλλάζει, κάνοντας επιτέλους αυτό που θέλει κι αποκτώντας μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Η μαμά της είναι μία αφοσιωμένη νοικοκυρά που έχασε τον άντρα της πριν από λίγα χρόνια. Συγκρατημένη και λίγο αποξενωμένη από τα παιδιά της (τον Νέιτ, τον Ντέιβιντ και την κατά πολύ μικρότερη Κλερ), προσπαθεί να βρει νέες ισορροπίες στη ζωή της. Από τις ωραιότερες σκηνές της σπουδαίας αυτής σειράς, ένας μικρός ύμνος στην υπομονή, στη συγχώρεση και στην αγάπη.

Kλερ: Πως ήταν το πάρτυ γενεθλίων σου χθες;
Ρουθ: Ξέρεις κάτι; Σκεφτόμουν ότι θα ήταν απαίσια. Αλλά ήταν τελικά ένα από τα ωραιότερα βράδια που έχω περάσει ποτέ.
Κλερ: Ουάου! Με συγχωρείς που το ‘χασα.
Ρουθ: Η Λίζα μου έκανε μασάζ στα πόδια. Ημουν στον παράδεισο. Μέθυσα λιγάκι. Χορέψαμε.
Κλερ (λίγο πειραγμένη): Οκ. Λυπάμαι πραγματικά που το ‘χασα.
Ρουθ: Σου έχω κρατήσει ένα κομμάτι από την τούρτα στο ψυγείο.
Κλερ: Σ’ ευχαριστώ. (πάει να φύγει)

Ρουθ: Πώς πήγε η διάλεξη του σπουδαίου αυτού καλλιτέχνη;
Κλερ (ξαφνιασμένη): Ηταν... Πραγματικά ήταν ένα από τα πιο όμορφα βράδια που έχω περάσει ποτέ. Μετά βγήκαμε έξω, εγώ, ο Ράσελ (ο καλύτερος της φίλος), ο καθηγητής μας κι ο καλλιτέχνης. Δεν είμαι ακόμα σίγουρη για το τι συνέβη ακριβώς. Είχα μόνο αυτήν την αίσθηση ότι ίσως όλα είναι εφικτά. Για κάποιο λόγο, ο κόσμος μου φαινόταν ανοιχτός και ενδιαφέρον και όχι ολοκληρωτικά χάλια και δεν ξέρω τι άλλο ακόμα. Αισθάνθηκα πραγματικά ευτυχισμένη. (μικρή πάυση)
Μαμα, θα ήθελες να έρθεις μαζί μου σ’ ένα μουσείο σήμερα;
Ρουθ: Δεν ξέρεις πόσο πολύ θα το ‘θελα! Να ετοιμάσω πρώτα μεσημεριανο;
Κλερ: Οχι, ας φάμε έξω! Πάμε στου Weddy’s, θα σε κεράσω για τα γενέθλια σου.
Ρουθ: Σ’ ευχαριστώ πολύ, Κλερ! Θα ήθελα μόνο να βάλω το τραπέζι αυτό στη θέση του.
Κλερ: Θέλεις να σε βοηθήσω;
Ρουθ (σκέφτεται, χαμογελάει): Οχι, μπορούμε να το κάνουμε κι αργότερα.

(info: η φωτογραφία δεν είναι από την συγκεκριμένη σκηνή, προφανώς από προηγούμενο επεισόδιο – αλλά δείχνει την απόσταση που διένυσαν η Ρουθ και η Κλερ)

ΕΣΥ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΗΣΟΥΝ?

Ενδεικτικές θερμοκρασίες στις 10 το βράδυ της 19ης Αυγούστου 2006 σε περιοχές της Ελλάδας και του κόσμου:

Αθήνα (Σπάτα): 31 βαθμοί
Αθήνα (Πολιτεία Νέας Υόρκης, ΗΠΑ): 19 βαθμοί
Θεσσαλονίκη: 29 βαθμοί
Ρεικιαβικ (Ισλανδία): 12 βαθμοί
Ηράκλειο: 27 βαθμοί
Στέρλινγκ (Σκωτία): 15 βαθμοί
Αλεξανδρούπολη: 29 βαθμοί
Κανμπέρα (Αυστραλία): -3 βαθμοί
Κως: 33 βαθμοί
Γιοχάνενσμπουργκ (Νότιος Αφρική): 9 βαθμοί
Κέρκυρα: 27 βαθμοί
Ελσίνκι (Φινλανδία): 16 βαθμοί
Μύκονος: 27 βαθμοί
Αθήνα (Πολιτεία Μίτσιγκαν, ΗΠΑ): 22 βαθμοί
Σαντορίνη: 25 βαθμοί
Σιάτλ (ΗΠΑ): 23 βαθμοί
Καλαμάτα: 27 βαθμοί
Σαντιάγο (Χιλή): 8 βαθμοί
Πρέβεζα: 27 βαθμοί
Μοντρεάλ (Καναδάς): 20 βαθμοί
Ρόδος: 31 βαθμοί
Αμπου Ντάμπι (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα): 31 βαθμοί
Νάξος : 29 βαθμοί

ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 1986

Το παγωτό Λόλιποπ. Κανονικός εθισμός. Φτηνό και τόσο γλυκό! Οταν πρωτοάκουγα τη διαφήμιση στην τηλεόραση, τέλη Μαίου, τσιμπηματάκια χαράς στο στομάχι. Το καλοκαίρι ήταν προ των πυλών.

Τα επεισόδια της Πίπης Φακιδομύτης στην ΕΤ 2. Kάθε Σάββατο απόγευμα, αν θυμάμαι καλά. Η Πίπη Φακιδομύτη ήταν το αγαπημένο μου παιδικό βιβλίο και κάποια στιγμή ανακάλυψα ότι είχε γίνει τηλεοπτική σειρά που μετέδιδε η ΕΤ 2, νομίζω μεταγλωτισμένη. Στην αρχή είχα απογοητευθεί λίγο (δεν ξέρω, το περίμενα ...αλλιώς), όμως, όταν το πετύχαινα, δεν ξεκολλούσα.

Ο Μike Oldfield. Ο αγαπημένος μου «τραγουδιστής» όταν ήμουν στο Γυμνάσιο. Το Discovery (φωτογραφία) ήταν η πρώτη κασέτα που είχα αγοράσει μόνος μου.

Οι γρανίτες. Τις τσάκιζα στις καθιερωμένες μας επισκέψεις στο ζαχαροπλαστείο Edelweiss, όταν πηγαίναμε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς στο Καρπενήσι. Πάντα φράουλα.

Το Subbuteo. Το καλύτερο «χειροποίητο» ποδοσφαιράκι στην ιστορία. Χρειαζόταν μία τσόχα (συνήθως πάνω σε κόντρα πλακέ) και ο ελάχιστος εξοπλισμός: δύο ομάδες, τέρματα και μία μπάλα. Απειρα πρωταθλήματα γειτονιάς όλο το καλοκαίρι, τρελό fun, φοβερό σασπένς!

Το Burger Inn. Xαμπουργκεράδικο στη Νέα Σμύρνη (οδός Αγίας Φωτεινής). Προηγήθηκε των Goody’s και ήταν τόσο αμερικάνικο και «μοντέρνο», με φοβερό 50’s κιτρινοπράσινο logo, που το λάτρευα! Τέλεια burgers και φοβερά τηγανητά κρεμμύδια.

Το Τrue Blue. Είχε κυκλοφορήσει τον Ιούνιο. Την ήξερα την Μαντόνα αλλά με το Τrue Blue έπαθα πλάκα. Εβαλα και αφίσα στο δωμάτιο που μοιραζόμουν με τον δίδυμο αδελφό μου ο οποίος με κορόιδευε. Μα, γιατι;

Η ζήλεια για τον μεγαλύτερο αδελφό. Που έκανε διακοπές μόνος του.

Οι πολιτικές μου φιλοδοξίες. Ηταν το καλοκαίρι – σταθμός. Από Γυμνάσιο, Λύκειο. Και ήθελα οπωσδήποτε να γραφτώ στην μαθητική παράταξη του κόμματος που υποστήριζα (άλλο πάλι τούτο!). Ο κολλητός μου ήταν στους «Νέους Πρωτοπόρους» (μαθητές της ΚΝΕ) και τον ζήλευα. Ελα όμως που δεν ήμουν Κνίτης!

Η Fanta χωρίς ανθρακικό. Και ¨μπλέ¨ , στην καθομιλουμένη. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί όλοι μου οι φίλοι προτιμούσαν την Κόκα Κόλα. Μόνο εγώ είχα ανακαλύψει αυτήν την μοναδική γεύση;

Ο αυνανισμός. Να την έχουν κάνει όλοι από το σπίτι, έξω να σκάει ο τζίτζικας κι εσύ να είσαι 14...

Τηλεόραση στο μπαλκόνι. Ηταν τόσο εύκολο να είσαι ευτυχισμένος το καλοκαίρι του 1986 στην Αθήνα! Η τηλεόραση στο μπαλκόνι (Μουντιάλ στο Μεξικό, ανάμεσα σε άλλα), καρπούζι και πάνινα μαξιλαρια στα φερ φορζέ.

Τα φανταστικά μου πρωταθλήματα. Τα μακρόσυρτα απογεύματα των διακοπών με γονείς ο αντικοινωνικός μου εαυτός προτιμούσε μερικές φορές να κλείνετε στο τροχόσπιτο 2 επί 2 (ναι, κάναμε κάμπινγκ, πολύ 80’s) από το να παίζει με τα άλλα παιδάκια στην αμμουδιά. Διάβαζα, έγραφα ημερολόγια, έκανα χαρτοκοπτική από εφημερίδες και έπαιζα τα φανταστικά μου πρωταθλήματα ποδοσφαίρου στην εξωτική Ιαπωνία! Υστερα από προσεκτική μελέτη της γεωγραφίας της χώρας, είχα εφεύρει 18 ομάδες που τις έβαζα και έπαιζαν μεταξύ τους (στο μυαλό μου). Τρελλαινόμουν να δημιουργώ εκπλήξεις (μία μικρή επαρχιακή ομάδα να κερδίζει εκτός έδρας την ομάδα του Τόκιο στην πρεμιέρα!), σκάνδαλα, κλπ.

Το Ταξίδι στον Εσπερο. Βιβλίο του Αγγελου Τερζάκη. Εφηβικά σκιρτήματα στις εξοχές της μεσοπολεμικής Ελλάδας. Είχα συγκλονιστεί!

Η ανακάλυψη του Γούντι Αλεν. Δεν ξέρω ποιός ενήλικας είχε τη φαεινή ιδέα να στείλει τέσσερα πέντε νιάνιαρα να δουν τη Χάννα και τις αδελφές της σε θερινό. Σου λέει Γούντι Αλεν είναι, άρα κωμωδία. Παραθερίζαμε (τέλεια λέξη το παραθερίζαμε!) στην Ερμιόνη (Αργλίδος) κι αυτή ήταν η πρώτη ταινία του Γούντι Αλεν που είδα. Και σήμερα μία από τις αγαπημένες μου.

MORE LIFE. THE GREAT WORK BEGINS.

"Το συντριβάνι δεν αναβλύζει τώρα. Το κλείνουν τον χειμώνα. Παγώνουν οι σωλήνες.
Αλλά το καλοκαίρι... Είναι πανέμορφο. Θέλω να είμαι εδώ να το δω. Σκοπεύω να είμαι. Ελπίζω να είμαι.
Αυτή η ασθένεια θα αφανίσει πολλούς από εμάς, αλλά όχι όλους.
Και οι νεκροί θα μνημονεύονται. Και θα αγωνίζονται με τους ζωντανούς, και δεν θα φύγουμε.
Δεν θα πεθαίνουμε στα κρυφά πια. Ο κόσμος στροβιλίζεται μόνο προς τα μπρος.
Θα είμαστε πολίτες. Ηρθε ο καιρός.
Γειά σας, τώρα.
Είστε θαυμάσιοι ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Σας δίνω την ευχή μου.
Κι άλλη ζωή. Το μεγάλο έργο ξεκινάει".

(Κάπως έτσι τελειώνει το Αngels in America, η τηλεοπτική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου για το Aids και την πολιτική την δεκαετία του '80 που στα ελληνικά θα το βρείτε με τον τίτλο "Ο Θεός εγκατέλειψε τον παράδεισο" (παραγωγή ΗΒΟ). Τα λόγια ανήκουν στον Πράιορ Ουόλτερ,τον κεντρικό ήρωα του έργου. Ασθενής του Aids, εγκαταλείπεται από τον φίλο του και παραδίδεται σ'ένα παράλληλο, μεταφυσικό σύμπαν που δημιουργούν οι παραενέργειες των φαρμάκων και ο τρόμος για το επικείμενο τέλος. Στην τελευταία σκηνή, πέντε χρόνια μετά την εκδήλωση της αρρώστιας, ο Πράιορ ΄(τρίτος από τα αριστερά, στη φωτογραφία) έχει τα γενέθλια του. Και τα γιορτάζει με τους φίλους του. Είναι μία κρύα αλλά φωτεινή μέρα του Γενάρη στο Σέντραλ Παρκ. Κάποια στιγμή σηκώνεται, τους αφήνει όλους πίσω του, πλησιάζει την κάμερα και λέει αυτά τα λόγια).