ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΤΟ STONEWALL, ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ



Xθες είδα στον Απόλλωνα το ντοκιμαντέρ για την ιστορία του γκει απευλευθερωτικού κινήματος στη διάρκεια του 20ου αιώνα με κατάληξη τα επεισόδια έξω από το μπαρ Stonewall στο Βίλατζ της Νέας Υόρκης, τον Ιούνιο του 1969 (Before Stonewall). Δύο μήνες πριν, το Newsweek δημοσίευε ανταπόκριση από την Αθήνα με την πολύ ωραία αυτή φωτογραφία. Για να θυμούνται οι παλιότεροι, για να μαθαίνουν οι νεότεροι!

WE ADD WARMTH - Σ' ΕΝΑ ΝEWSWEEK TOY 1969





Mπορώ να κάθομαι να ξεφυλλίζω παλιά περιοδικά και εφημερίδες για ΠΑΝΤΑ. Το όνειρο μου είναι να προκηρυχθεί θέση σε αρχείο εφημερίδων οποιασδήποτε Βιβλιοθήκης στον κόσμο (προτιμώ Ελλάδα) και να με προσλάβουν. Πάω και με 600 ευρώ. Σ' ένα Newsweek του 1969 (21.4) ανακάλυψα δύο εκπληκτικές διαφημίσεις. Η πρώτη είναι της ιδιωτικής Ολυμπιακής (περασμένα μεγαλεία) με τίτλο Greece, the new place και υπότιτλο "Euripides never slept here..., but he was awake to the warmth that goes with our getting you there". H πρώτη παράγραφος τα λέει όλα: «Greece isn't just any old place. And we don't offer you just any old holiday. Greece, in fact, is a lot newer than you ever thought. In Athens and many of our ancient cities we have ultra-modern 5-star international class hotels, and all the amenities that go with them». Το δισέλιδο χωρίζεται φωτογραφικά στα δύο: αριστερά, το Ξενία του Ναυπλίου στα ντουζένια του, ολοκαίνουργιο και τεράστιο, και δεξιά, ένα ποτήρι λικέρ με το λογότυπο της Ολυμπιακής. Δεξιά, κάτω το σήμα της εταιρείας και τρεις συνοδευτικές λέξεις: We add warmth.

Η δεύτερη διαφήμιση είναι μία από τις καλύτερες που έχω δει ποτέ σε περιοδικό. Ανήκει στην εταιρεία πετρελαιοειδών Esso, που στην Ελλάδα την θυμάμαι ως Esso Pappas. Την βρίσκω συγκλονιστική γιατί εν έτει 1969, όταν βράζει το σύμπαν κι ο κόσμος πραγματικά αλλάζει δέρμα, συλλαμβάνει αυτό που έρχεται και το κάνει δισέλιδη διαφήμιση με τον υπέροχο τίτλο "The New Europeans". Στις πέντε φωτογραφίες προβάλλονται μερικές από τις δραστηριότητες του «νέου Ευρωπαίου": η σκιερ στις Αλπεις, ο μπίζνεζμαν στον αυτοκινητόδρομο, το ζευγάρι στην παραλία, η παρέα στο ακριβό ξενοδοχείο, ο κάμπερ στην εξοχή. Οι νέοι Ευρωπαίοι έχουν ελεύθερο χρόνο, ταξιδεύουν, πάνε για κάμπινγκ, ερωτεύονται. Κι αυτό δεν αφορά μία μικρή ελίτ, όπως συνέβαινε και πριν τον πόλεμο αλλά διαχέεται στις μάζες, στην περίφημη μεσαία τάξη. Αν το σκεφτείτε είναι οι πρώτοι μακρινοί μας συγγενείς. Οι πιο παλιοί άνθρωποι στον πλανήτη που έζησαν περίπου όπως ζούμε κι εμείς σήμερα, 40 χρόνια, σχεδόν, μετά. Τι να κάνει άραγε σήμερα το αγόρι και το κορίτσι της φωτογραφίας στην παραλία;

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΚΛΙΣΕ



Στον σεισμό του '81 όλη η Αθήνα έβλεπε το «Φως του Αυγερινού».

Τα Σάββατα δεν βγαίνω ποτέ.

Ο Καραμανλής κατέστρεψε την Αθήνα.

Σε 10 χρόνια το Μεταξουργείο θα είναι ακριβότερο από το Κολωνάκι.

Για μιλ φειγ στην Δέσποινα, για γαλοκτομπούρεκο στο Κοσμικόν, για προφιτερόλ στον Ανδριά.

Η Βασιλίσσης Σοφίας είναι ο πιο ωραίος δρόμος της Αθήνας.

Χαλάλι τα οκτώ ευρώ στο Αττικόν.

Πήγες στο Mall;

Καλύτερα να την είχαν αφήσει στην ησυχία της την Ομόνοια.

Πήρα το τραμ κι έκανα μιάμιση ώρα μέχρι τη Γλυφάδα.

Είδα τη Νόνικα Γαληνέα στην Αθηναϊδα. Κούκλα!

Μόνο στο Ιντεάλ τρως σαν άνθρωπος.

O Γιώργος Λούκος του Φεστιβάλ, πολύ τζέντλεμαν, λένε.

Πάει, χάλασε και το Κολωνάκι.

Ευτυχώς που έγιναν οι Ολυμπιακοί και είδαμε δύο έργα.

Για τον Βογιατζή δεν έχει εισιτήριο ούτε για δείγμα.

Ηταν αλλιώς η Κυψέλη τότε...

Οταν θα ξανανοίξει το Zonar’s θα λέγεται πάλι Ζonar’s;

Σπάνια να πάω σε Village, τα βρίσκω λίγο ψυχρά.

Είδα τον Παπαϊωάννου σ'ένα ταβερνάκι στα Πετράλωνα.

Τον Δεκαπενταύγουστο έκανα το Εκάλη - Γλυφάδα σε 11 λεπτά. Αλήθεια!

Μένω πίσω από το Χίλτον.

HELLO, ATHENS!





Σύμφωνα με την πρόγνωση της ΕΜΥ για αύριο (δηλαδή, σήμερα) η θερμοκρασία στην Αθήνα θα πέσει για πρώτη φορά κάτω από τους 20 βαθμούς Κελσίου εδώ και πολλές εβδομάδες (συγκεκριμένα: 19 – 27). Για να γιορτάσουμε το γεγονός, ανεβάζω μία φωτογραφία αρχείου από τον αλησμόνητο χιονιά του 2002, με την ευχή να μας συμβούν τα ίδια και χειρότερα τον χειμώνα που έρχεται. Εν τω μεταξύ, στο ψάξιμο για φωτογραφίες στο google (Αthens, snow, pictures) έπεσα πάνω στις φωτογραφίες του Μάθιου Τολέδο κι ενθουσιάστηκα. Μου άρεσε η ιδέα ότι ένας Αγγλος/Αμερικάνος/Αυστραλός είχε ειδικό θέμα για χιόνια στην Αθήνα επειδή συνήθως οι περισσότεροι ξένοι νομίζουν πως η Ελλάδα είναι κάτι μεταξύ Καλιφόρνιας και Καϊρου ως προς τον καιρό, τουλάχιστον (παρανόηση / άγνοια που με κάνει έξαλλο). Ανοίγοντας τις φωτογραφίες, κατάλαβα ότι ο Μάθιου ήταν κατ' αρχήν Αμερικάνος και πως άλλη Αθήνα είχε φωτογραφήσει. Του Οχάιο. Κανένα πρόβλημα. Ετσι, είπα να ανεβάσω και μία δεύτερη φωτογραφία. Αυτήν τη στιγμή στην άλλη Αθήνα είναι νωρίς το απόγευμα και (μάλλον) δεν χιονίζει.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟ ΦΟΡΟΥΜ



Ούφο ή αναίσθητοι;

(γράφει η Βένα Γεωργακοπούλου στην Ελευθεροτυπία της 11ης Σεπτεμβρίου 2006)

Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος σ' αυτό τον πλανήτη που να μη σκεφτεί σήμερα, κάποια στιγμή, τους Δίδυμους Πύργους να πέφτουν. Ακόμα και ο Μπιν Λάντεν θα χαρίσει λίγες από τις ιερές σκέψεις του στους 3.000 νεκρούς της τρομοκρατικής επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, σχεδιάζοντας με ηδονή τους επόμενους.

Θέλω να πω ότι πρέπει να είσαι ούφο ή αναίσθητος για να μη θυμηθείς σήμερα το γεγονός και τους νεκρούς που άφησε πίσω του. Πρώτα στη Νέα Υόρκη. Και στη συνέχεια στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Μαδρίτη, το Λονδίνο και πάει λέγοντας.

Κι όμως. Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, που διάλεξε «συμβολικά» τη σημερινή (σ.σ. χθεσινή) μέρα για να διοργανώσει στο Θέατρο Πέτρας αντιπολεμική συναυλία και να πει «ένα μεγάλο ΝΑΙ στον πολιτισμό της ειρήνης και της συναδέλφωσης των λαών», δεν βρήκε ούτε μία λεξούλα γι' αυτούς στους οποίους, κυρίως, ανήκει η μέρα.

Ούτε στο ίδιο το δελτίο Τύπου που έστειλε. Ούτε και οι δύο κορυφαίοι τραγουδιστές μας, η Μαρία Φαραντούρη και ο Μανώλης Μητσιάς, που θα βοηθήσουν με το τραγούδι τους να μαζευτούν απόψε (σ.σ. χθες) και λίγα χρήματα για τις ανάγκες των διοργανωτών.

Κανένας δεν είχε την ευαισθησία να αναφέρει τους 3.000 αθώους Αμερικανούς, θύματα της Αλ Κάιντα. Να τους αναφέρει, βρε αδερφέ μου, έστω en passant, ακροθιγώς, μασημένα, με χαμηλωμένα μάτια από αμηχανία και ντροπή. Και να περάσει μετά με την ησυχία του και με υπερηφάνεια στους άλλους νεκρούς, για τους οποίους η ελληνική Αριστερά προτιμά να κρατάει τα δάκρυά της. Τους νεκρούς στην Παλαιστίνη, στον Λίβανο, στο Ιράκ.

Ομολογώ, πάντως, πως καμία εντύπωση δεν μου έκανε η στάση αυτή του Κοινωνικού Φόρουμ.

Μεγάλο κορίτσι είμαι, την περίμενα. Και ούτε που θα τη σχολίαζα -πεταμένα λόγια- αν εκδηλωνόταν μια άλλη, ουδέτερη μέρα του χρόνου. Εχει κάθε δικαίωμα το Κοινωνικό Φόρουμ να μην πολυσκοτίζεται για τα θύματα της τρομοκρατίας όταν αυτά έχουν αμερικανική υπηκοότητα.

Οταν, όμως, διαλέγει, συμβολικά την 11η Σεπτεμβρίου για να εκφράσει την «πολιτιστική του αντίσταση στον πόλεμο και την κατοχή του Ιράκ, της Παλαιστίνης, του Λιβάνου και του Αφγανιστάν», μου δίνει το δικαίωμα να πιστεύω ότι όχι απλώς δεν πολυσκοτίζεται γι' αυτά, αλλά ίσως και να τα θεωρεί δικαιολογημένα.

EVERYTHING, EVERYONE, EVERYWHERE ENDS





Βλέπω και ξαναβλέπω το τελευταίο επεισόδιο του Six Feet Under. Γίνομαι λίγο μονότονος, τον περασμένο μήνα έγραφα πάλι για την σειρά. Τότε ήμουν ακόμα στον τρίτο κύκλο. ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ??? Και μιλάμε για τηλεόραση. Και τηλεόραση λέγεται κι αυτό που βλέπουμε εδώ. Αλλά δεν θέλω να γκρινιάξω. Καθόλου.
Δεν έχω αναστατωθεί περισσότερο από ταινία/σειρά/οτιδήποτε σε κινούμενη εικόνα, δηλαδή, δεν έχω αισθανθεί τόσο καλά και τόσο χάλια μέσα σε δευτερόλεπτα, δεν έχω ταυτιστεί ποτέ ξανά με το 90 % των ηρώων (μόνο η μάνα της Μπρέντα μου ξέφυγε, σκύλα!), το βαλάντωμα στον πέμπτο κύκλο δεν το βάζω μέσα, μην σας τα πρήζω, γενικά καταλάβατε ότι με άφησε εντελώς αδιάφορο το θέμα.
Και για να γράψω κάτι που να ενδιαφέρει και κάποιον άλλο: ποιός χαρακτήρας πιστεύετε ότι είναι ο πιο καθοριστικός τελικά; Προσωπικά, βάζω τα λεφτά μου στην Κλερ. Από την αρχή καταλάβαινες την υπόγεια δύναμη που είχε ο ρόλος της, περίμενα πάντα πως και πως τις ατάκες, τις γκριμάτσες της και όλα αυτά, αλλά προς το τέλος, όσο μεγάλωνε και μπλεκόταν με τους άλλους, εκτινάχθηκε πολύ μακρυά ή έτσι νομίζω, τουλάχιστον. Και η υπόλοιπη κατάταξη, χωρίς πολλές εκπλήξεις: 2} Ρουθ, 3) Νέιτ, 4) Ντέιβιντ, 5) Μπρέντα. Αγαπημένοι γκεστ: Μπετίνα (Κάθυ Μπέιτς, αρκεί) και Τεντ (έχω αδυναμία στους ευαίσθητους Ρεπουμπλικάνους). Αχώνευτοι γκεστ: Νικολάι (πλήγωσε την Ρουθ) και Ολιβιέ (αντιπαθητικός από την πρώτη σκηνή).

ΓΙΑΤΙ Ο ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΗΝΑΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



1. Δεν έχεις να σκεφτείς που θα πας διακοπές.
2. Εχει τις Νύχτες Πρεμιέρας.
3. Ευχαριστιέσαι τα κοντομάνικα χωρίς να ιδρώνεις κι όλα τα σχετικά.
4. Απομακρύνεται ο κίνδυνος εμφάνισης κατσαρίδων.
5. Ξανακυκλοφορεί το lifo.
6. Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα.
7. Βγαίνουν καινούργιες ταινίες.
8. Εχει αρχίσει το πρωτάθλημα.
9. Τα Σάββατα έχει ξανά κόσμο στο κέντρο.
10. Μπορώ σιγά -σιγά να πίνω το αγαπημένο μου ζεστό (καυτό) τσάι στα Σταρμπακς.
11. Φθηνά αεροπορικά εισιτήρια στο ιντερν'Ετ.
12. Είναι θεωρητικά φθινόπωρο αλλά αν το καλοσκεφτείς δεν είναι.
13. Πηγαίνεις για μπάνιο και είναι σαν τέλη Μαίου (λίγος κόσμος).
14. Αρχίζουν τα σχολεία (αυτό πηγαίνει με το *13*).
15. Τέρμα το πότισμα στο πατρικό ή το τάϊσμα της γάτας της φίλης σου.
16. Γράφεσαι για 82η φορά στο γυμναστήριο και είσαι σίγουρος ότι θα συνεχίζεις να πηγαίνεις και μετά από τρεις εβδομάδες (προσωπικό ρεκορ).
17. Καταβροχθίζεις το star ham των goody’s χωρίς ενοχές.
18. Μπορείς να κάτσεις επιτέλους ένα (1) βράδυ σπίτι σου.
19. Κάνεις έναν πρώτο απολογισμό της χρονιάς και σκέφτεσαι ότι δεν έχεις κάνει τίποτα απ' όσα έλεγες πως θα κάνεις. Ανακουφίζεσαι όταν συνειδητοποιείς ότι είναι ακόμα Σεπτέμβριος (και όχι προπαραμονή Πρωτοχρονιάς).
20. Αραιώνουν οι αντρικές σαγιονάρες.

ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ FAIRGROUND ATTRACTION;




No calls, no letters
just fireweeds and stinging nettles
but the moon is mine
yeah the moon is mine

bad news in the papers
bad news for this sinner’s wages
but the moon is mine
yeah the moon is mine

skim a stone across the river
throw all my money in the wishing well
I can’t afford the cost of living
if the price is living hell

no-one to call me baby no no
no valentines again
but the moon is mine
yeah the moon is mine

no hook to hang my hat on
no rooms for rent today
but the moon is mine
yeah the moon is mine

skim a stone across the river
throw all my money in a wishing well
I can’t afford the cost of living
if the price is living hell

I used to believe in a glittering prize
but lately Ι’ve seen
that that’s just a pillow of lies

and the moon is mine
yeah the moon is mine

that beautiful ball of cheese
is my personal property
the moon is mine
the moon is mine
oh the moon is mine
the moon is mine

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους Fairground Attraction. Μας έδωσαν έναν καταπληκτικό πρώτο δίσκο, το The first of a million kisses κι αυτό ήταν αρκετό. Εβγαλαν έναν ακόμα ύστερα από δύο χρόνια και μετά διαλύθηκαν. Η μεγάλη τους επιτυχία ήταν το Perfect αλλά ο δίσκος είχε τουλάχιστον 3-4 διαμαντάκια. Σήμερα τους θυμόμαστε γιατί έξω έχει φεγγάρι. Τι να κάνει άραγε η Εντι Ρίντερ;