ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟ ΦΟΡΟΥΜ



Ούφο ή αναίσθητοι;

(γράφει η Βένα Γεωργακοπούλου στην Ελευθεροτυπία της 11ης Σεπτεμβρίου 2006)

Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος σ' αυτό τον πλανήτη που να μη σκεφτεί σήμερα, κάποια στιγμή, τους Δίδυμους Πύργους να πέφτουν. Ακόμα και ο Μπιν Λάντεν θα χαρίσει λίγες από τις ιερές σκέψεις του στους 3.000 νεκρούς της τρομοκρατικής επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, σχεδιάζοντας με ηδονή τους επόμενους.

Θέλω να πω ότι πρέπει να είσαι ούφο ή αναίσθητος για να μη θυμηθείς σήμερα το γεγονός και τους νεκρούς που άφησε πίσω του. Πρώτα στη Νέα Υόρκη. Και στη συνέχεια στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Μαδρίτη, το Λονδίνο και πάει λέγοντας.

Κι όμως. Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, που διάλεξε «συμβολικά» τη σημερινή (σ.σ. χθεσινή) μέρα για να διοργανώσει στο Θέατρο Πέτρας αντιπολεμική συναυλία και να πει «ένα μεγάλο ΝΑΙ στον πολιτισμό της ειρήνης και της συναδέλφωσης των λαών», δεν βρήκε ούτε μία λεξούλα γι' αυτούς στους οποίους, κυρίως, ανήκει η μέρα.

Ούτε στο ίδιο το δελτίο Τύπου που έστειλε. Ούτε και οι δύο κορυφαίοι τραγουδιστές μας, η Μαρία Φαραντούρη και ο Μανώλης Μητσιάς, που θα βοηθήσουν με το τραγούδι τους να μαζευτούν απόψε (σ.σ. χθες) και λίγα χρήματα για τις ανάγκες των διοργανωτών.

Κανένας δεν είχε την ευαισθησία να αναφέρει τους 3.000 αθώους Αμερικανούς, θύματα της Αλ Κάιντα. Να τους αναφέρει, βρε αδερφέ μου, έστω en passant, ακροθιγώς, μασημένα, με χαμηλωμένα μάτια από αμηχανία και ντροπή. Και να περάσει μετά με την ησυχία του και με υπερηφάνεια στους άλλους νεκρούς, για τους οποίους η ελληνική Αριστερά προτιμά να κρατάει τα δάκρυά της. Τους νεκρούς στην Παλαιστίνη, στον Λίβανο, στο Ιράκ.

Ομολογώ, πάντως, πως καμία εντύπωση δεν μου έκανε η στάση αυτή του Κοινωνικού Φόρουμ.

Μεγάλο κορίτσι είμαι, την περίμενα. Και ούτε που θα τη σχολίαζα -πεταμένα λόγια- αν εκδηλωνόταν μια άλλη, ουδέτερη μέρα του χρόνου. Εχει κάθε δικαίωμα το Κοινωνικό Φόρουμ να μην πολυσκοτίζεται για τα θύματα της τρομοκρατίας όταν αυτά έχουν αμερικανική υπηκοότητα.

Οταν, όμως, διαλέγει, συμβολικά την 11η Σεπτεμβρίου για να εκφράσει την «πολιτιστική του αντίσταση στον πόλεμο και την κατοχή του Ιράκ, της Παλαιστίνης, του Λιβάνου και του Αφγανιστάν», μου δίνει το δικαίωμα να πιστεύω ότι όχι απλώς δεν πολυσκοτίζεται γι' αυτά, αλλά ίσως και να τα θεωρεί δικαιολογημένα.