ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 1986

Το παγωτό Λόλιποπ. Κανονικός εθισμός. Φτηνό και τόσο γλυκό! Οταν πρωτοάκουγα τη διαφήμιση στην τηλεόραση, τέλη Μαίου, τσιμπηματάκια χαράς στο στομάχι. Το καλοκαίρι ήταν προ των πυλών.

Τα επεισόδια της Πίπης Φακιδομύτης στην ΕΤ 2. Kάθε Σάββατο απόγευμα, αν θυμάμαι καλά. Η Πίπη Φακιδομύτη ήταν το αγαπημένο μου παιδικό βιβλίο και κάποια στιγμή ανακάλυψα ότι είχε γίνει τηλεοπτική σειρά που μετέδιδε η ΕΤ 2, νομίζω μεταγλωτισμένη. Στην αρχή είχα απογοητευθεί λίγο (δεν ξέρω, το περίμενα ...αλλιώς), όμως, όταν το πετύχαινα, δεν ξεκολλούσα.

Ο Μike Oldfield. Ο αγαπημένος μου «τραγουδιστής» όταν ήμουν στο Γυμνάσιο. Το Discovery (φωτογραφία) ήταν η πρώτη κασέτα που είχα αγοράσει μόνος μου.

Οι γρανίτες. Τις τσάκιζα στις καθιερωμένες μας επισκέψεις στο ζαχαροπλαστείο Edelweiss, όταν πηγαίναμε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς στο Καρπενήσι. Πάντα φράουλα.

Το Subbuteo. Το καλύτερο «χειροποίητο» ποδοσφαιράκι στην ιστορία. Χρειαζόταν μία τσόχα (συνήθως πάνω σε κόντρα πλακέ) και ο ελάχιστος εξοπλισμός: δύο ομάδες, τέρματα και μία μπάλα. Απειρα πρωταθλήματα γειτονιάς όλο το καλοκαίρι, τρελό fun, φοβερό σασπένς!

Το Burger Inn. Xαμπουργκεράδικο στη Νέα Σμύρνη (οδός Αγίας Φωτεινής). Προηγήθηκε των Goody’s και ήταν τόσο αμερικάνικο και «μοντέρνο», με φοβερό 50’s κιτρινοπράσινο logo, που το λάτρευα! Τέλεια burgers και φοβερά τηγανητά κρεμμύδια.

Το Τrue Blue. Είχε κυκλοφορήσει τον Ιούνιο. Την ήξερα την Μαντόνα αλλά με το Τrue Blue έπαθα πλάκα. Εβαλα και αφίσα στο δωμάτιο που μοιραζόμουν με τον δίδυμο αδελφό μου ο οποίος με κορόιδευε. Μα, γιατι;

Η ζήλεια για τον μεγαλύτερο αδελφό. Που έκανε διακοπές μόνος του.

Οι πολιτικές μου φιλοδοξίες. Ηταν το καλοκαίρι – σταθμός. Από Γυμνάσιο, Λύκειο. Και ήθελα οπωσδήποτε να γραφτώ στην μαθητική παράταξη του κόμματος που υποστήριζα (άλλο πάλι τούτο!). Ο κολλητός μου ήταν στους «Νέους Πρωτοπόρους» (μαθητές της ΚΝΕ) και τον ζήλευα. Ελα όμως που δεν ήμουν Κνίτης!

Η Fanta χωρίς ανθρακικό. Και ¨μπλέ¨ , στην καθομιλουμένη. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί όλοι μου οι φίλοι προτιμούσαν την Κόκα Κόλα. Μόνο εγώ είχα ανακαλύψει αυτήν την μοναδική γεύση;

Ο αυνανισμός. Να την έχουν κάνει όλοι από το σπίτι, έξω να σκάει ο τζίτζικας κι εσύ να είσαι 14...

Τηλεόραση στο μπαλκόνι. Ηταν τόσο εύκολο να είσαι ευτυχισμένος το καλοκαίρι του 1986 στην Αθήνα! Η τηλεόραση στο μπαλκόνι (Μουντιάλ στο Μεξικό, ανάμεσα σε άλλα), καρπούζι και πάνινα μαξιλαρια στα φερ φορζέ.

Τα φανταστικά μου πρωταθλήματα. Τα μακρόσυρτα απογεύματα των διακοπών με γονείς ο αντικοινωνικός μου εαυτός προτιμούσε μερικές φορές να κλείνετε στο τροχόσπιτο 2 επί 2 (ναι, κάναμε κάμπινγκ, πολύ 80’s) από το να παίζει με τα άλλα παιδάκια στην αμμουδιά. Διάβαζα, έγραφα ημερολόγια, έκανα χαρτοκοπτική από εφημερίδες και έπαιζα τα φανταστικά μου πρωταθλήματα ποδοσφαίρου στην εξωτική Ιαπωνία! Υστερα από προσεκτική μελέτη της γεωγραφίας της χώρας, είχα εφεύρει 18 ομάδες που τις έβαζα και έπαιζαν μεταξύ τους (στο μυαλό μου). Τρελλαινόμουν να δημιουργώ εκπλήξεις (μία μικρή επαρχιακή ομάδα να κερδίζει εκτός έδρας την ομάδα του Τόκιο στην πρεμιέρα!), σκάνδαλα, κλπ.

Το Ταξίδι στον Εσπερο. Βιβλίο του Αγγελου Τερζάκη. Εφηβικά σκιρτήματα στις εξοχές της μεσοπολεμικής Ελλάδας. Είχα συγκλονιστεί!

Η ανακάλυψη του Γούντι Αλεν. Δεν ξέρω ποιός ενήλικας είχε τη φαεινή ιδέα να στείλει τέσσερα πέντε νιάνιαρα να δουν τη Χάννα και τις αδελφές της σε θερινό. Σου λέει Γούντι Αλεν είναι, άρα κωμωδία. Παραθερίζαμε (τέλεια λέξη το παραθερίζαμε!) στην Ερμιόνη (Αργλίδος) κι αυτή ήταν η πρώτη ταινία του Γούντι Αλεν που είδα. Και σήμερα μία από τις αγαπημένες μου.