O φοβιστικός κύριος Χρήστος Τσαγανέας

Χθες συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από τον θάνατο του ηθοποιού Χρήστου Τσαγανέα. Είχε φύγει από τη ζωή στις 2 Ιουλίου του 1976. Και ήταν ήδη νεκρός όταν είχα δει για πρώτη φορά την ταινία του Αλέκου Σακελλάριο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται». Ευτυχώς δεν την γνώριζα αυτήν την λεπτομέρεια τότε, στην τρυφερή ηλικία των οκτώ χρόνων. Σάββατο βράδυ, λοιπόν, κι εγώ με τον αδελφό μου καρφωμένοι μπροστά από την τηλεόραση περιμένοντας να δούμε άλλη μία αγαπημένη κωμωδία του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου. Οι γονείς έτοιμοι για έξω, «όλα εντάξει, παιδιά;», «ναι, άντε πηγαίνετε!». Και αρχίζει η ταινία με τον φιλήσυχο Θόδωρο (Βασίλης Λογοθετίδης) λίγο μετά το τέλος της Κατοχής να τον παίρνει ο ύπνος και να βλέπει όνειρο πως, ναι, «οι Γερμανοί ξανάρχονται». Ενθουσιαζόμαστε με τον αδελφό μου, δεν θυμάμαι γιατί. Μας αρέσει πολύ, πάντως. Μέχρι που έρχεται αυτή η σκηνή. Είναι βράδυ, σ’ ένα ψυχιατρείο (δεν θυμάμαι το πως και το γιατί) κι ένας τρόφιμος με σούπερ τρομακτική γενειάδα και κουστούμι (ο Χρήστος Τσαγανέας) κόβει βόλτες νυχτιάτικα, στέκεται στην κορυφή μίας σκάλας και αρχίζει να απαγγέλει το κλασικό: «Ανθρωποι, άνθρωποι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός...». Εδώ θα έπρεπε να σκάσω στα γέλια αλλά στην πραγματικότητα είχα γίνει άσπρος από τον φόβο μου. Κι ο αδελφός μου τα ίδια. Καλύτερα να είχαμε δει βρυκόλακες να μπαίνουν από το μπαλκόνι.. Δεν νομίζω ότι καταφέραμε να δούμε το τέλος της ταινίας. Κι αν το είδαμε, θα ήταν γιατί φοβόμασταν ακόμα περισσότερο να κλείσουμε την τηλεόραση. Την Δευτέρα στο σχολείο, κουβεντιάζοντας με συμμαθητές για την ελληνική ταινία του Σάββατου (ελληνική ταινία και ποδόσφαιρο, τα αγαπημένα θέματα), συνειδητοποίησα έκπληκτος πως κανείς δεν είχε τρομάξει με τον Χρήστο Τσαγανέα. Ακόμα μου φαίνεται αδιανόητο.