H (ΑΓΝΩΣΤΗ, ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ, ΥΠΕΡΟΧΗ) ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ

Παρακινούμενος από το πολύ ωραίο σημείωμα του Μ.Ηulot για το «Διάφανο Δέρμα», σκέφτηκα να γράψω για ταινίες με τις οποίες κολλήσαμε μεν, πήγαν άπατες δε. Εννοώ: μας άρεσαν, τις είδαμε πέντε και έξι φορές, και παρ’ όλα αυτά ο περισσότερος κόσμος δεν τις πήρε χαμπάρι. Το ποστ αυτό έχει, φυσικά, και χρηστικό χαρακτήρα: μήπως ανακαλύψουμε, τώρα στα γεράματα, κάποιο διαμαντάκι που αγνοούμε όλο αυτόν τον καιρό. Οσοι πιστοί, προσέλθετε. Κάνω την αρχή, με τρεις δικές μου αγαπημένες ταινίες αυτής της κατηγορίας:

ELECTION. Η πρώτη ταινία του Αλεξάντερ Πέιν, που αργότερα γύρισε τα επίσης έξοχα «Αbout Schmidt» με τον Τζακ Νίκολσον (πρόπερσι) και το «Πλαγίως» (πέρυσι). Αν δεν κάνω λάθος, δεν πρέπει να βγήκε ποτέ στις αίθουσες, χωρίς να είμαι 100% σίγουρος. Κυκλοφορεί σε dvd μ’ έναν άθλιο τίτλο του τύπου «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» ή «Χτυποκάρδια στο Κολλέγιο». Δεν τον θυμάμαι ποτέ, οπότε καλό είναι, πηγαίνοντας να το ζητήσετε, να θυμάστε τον πρωτότυπο (Εlection) ή τα ονόματα των πρωταγωνιστών, της Ρις Γουίδερσπουν και του Μάθιου Μπρόντερικ. Στο γυμνάσιο μίας μικρής αμερικάνικης πόλης γίνονται μαθητικές εκλογές. Υποψήφιοι για τον τίτλο του Προέδρου του Μαθητικού Συμβουλίου είναι από τη μία η υπερφιλόδοξη, σούπερ σπασίκλας και αντιπαθητική Tρέισι Φλικ (Γουίδερσπουν) κι από την άλλη ο άγευστος, άοσμος, άχρωμος και χαβαλές Πολ που βάζει υποψηφιότητα περισσότερο για πλάκα κι αφού τον εναθαρρύνει ο Μπρόντερικ, ο υπεύθυνος για τις εκλογές καθηγητής του γυμνασίου που αντιπαθεί σφόδρα την Τρέισι και κάνει τα πάντα για να τις χάσει. Οχι τόσο η ιστορία, αλλά κυρίως, οι ερμηνείες και η μικρογραφία της αμερικάνικης ζωής που φτιάχνει τόσο ωραία ο Πέιτζ, κάνουν το Election μία σπουδαία ταινία με πολύ γέλιο.

2. ΣΤΗΡΙΞΟΥ ΠΑΝΩ ΜΟΥ. Του Κένεθ Λόνεργκαν. Βραβείο καλύτερης ταινίας και σεναρίου στο Φεστιβάλ του Σάντανς. Λίγο πιο γνωστή από την προηγούμενη, την πρωτοείδα στο σινεμά, την έλιωσα στο dvd κι εδώ και κάποιο καιρό μόνιμη στο σπίτι λόγω πολύ καλής προσφοράς στο Μετρόπολις. Δραματική κομεντί, αν υπάρχει τέτοιος όρος στο σινεμά (τον είχα κάπου διαβάσει, πολύ καλός, ε;) γύρω από την σχέση δύο αδελφών, της Σάμι (Λόρα Λίνει) και του Τέρι (Μαρκ Ρούφαλο) που έμειναν ορφανοί σε μικρή ηλικία για να πάρουν στη συνέχεια διαφορετικούς δρόμους: η Σάμι παντρεύτηκε, έκανε ένα παίδί (καταπληκτικός ο πιτσιρικάς Τζόν Τένει), χώρισε και προσπάθησε να φτιάξει μία ήσυχη, συμβατική ζωή στην θανατερά ήσυχη κωμόπολη που μεγάλωσαν. Αντίθετα, ο Τέρι γυρνάει από δω κι από κει, μόνιμα άφραγκος, χωρίς να έχει καταφέρει να σταθεί στα πόδια του. Η ταινία είναι οι μέρες που περνάνε μαζί, όταν ο Τέρι την επισκέπτεται για λίγο, ύστερα από αρκετά χρόνια. Και γέλιο, και κλάμα, απ’όλα έχει ο μπαξές. Κι εδώ ο Μάθιου Μπρόντερικ σ’έναν πολύ καλό δεύτερο ρόλο. Αν δεν την έχετε δει, τρέξτε!

3. Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ. Της Ιζαμπέλ Κοϊξέ, παραγωγή του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Βαριά ταινία που παρά το θέμα της (μία νέα γυναίκα πεθαίνει από καρκίνο) έχει κάτι το πολύ φωτεινό. Η Σαρα Πόλει, λοιπόν, (η οποία ξαναπρωταγωνιστεί στη νέα ταινία της Κοϊξέ, η Μυστική ζωή των λέξεων, που προβλήθηκε για 2-3 εβδομάδες μέσα στον Ιούνιο) μαθαίνει ότι θα πεθαίνει πολύ σύντομα και αποφασίζει να μην πει τίποτα σε κανέναν: ούτε στον άντρα της, ούτε φυσικά στα δύο της κοριτσάκια, κοντά στα 5. Παίρνει μολύβι και χαρτί και γράφει δέκα πράγματα που θα ήθελε να κάνει μέχρι να πεθάνει. Πχ. Να κάνει έρωτα μ’ έναν άλλο άντρα, να αλλάξει χτένισμα στα μαλλιά της, να ηχογραφήσει κασέτες μεευχές για τα γενέθλια των παιδιών της, να βρει μία νέα γυναίκα για τον άντρα της, κλπ. Καθόλου μελό, μόνο η σιωπηλή οδύνη για το τέλος που έρχεται και τη ζωή που αφήνουμε να περνάει έτσι, και μερικές αριστουργηματικές σκηνές, όπως αυτή του αποχαιρετισμού ανάμεσα στην Πόλει και τον καινούργιο της εραστή (Μαρκ Ρούφαλο, ξανά!). Δεν είναι για ντάλα καλοκαίρι αλλά αν θέλετε ωραία ψυχοπλάκωση με νόημα, θα με θυμηθείτε.