ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΤΗ ΣΠΑΕΙ Η ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

Η χθεσινή πρόκριση της Πορτογαλίας στα ημιτελικά του Μουντιάλ και το εφιαλτικό ενδεχόμενο να φτάσει μέχρι και τον τελικό έβγαλε στην επιφάνεια το προσωπικό μου σύμπλεγμα με αυτήν την κατά τ’ άλλα χαμηλών τόνων χώρα της Ιβηρικής Χεροσνήσου.

Δεν ξέρω πως έγινε, κι ενώ υπάρχουν ένα σωρό αντιπαθητικές χώρες στον πλανήτη, εγώ διάλεξα την ακίνδυνη και καλόβολη Πορτογαλία. Ή μάλλον ξέρω.

Ηταν ένα ταξίδι τον Μάιο του 1993. Ημουν με Εράσμους στην Ιταλία και αποφάσισα να πάω να δω έναν καλό μου φίλο που έκανε κι αυτός Εράσμους στην Κοϊμπρα, μία φοιτητούπολη, δύο ώρες βόρεια της Λισαβώνας. Εφτασα με αδικαιολόγητο τουπέ, έτοιμος να το παίξω Βρετανός περιηγητής του 19ου αιώνα που επισκέπτεται τον εξαθλιωμένο Νότο (ξέρετε: λεπτό μουστακάκι, γυαλάκια, σηκωμένο φρύδι, σνομπ ύφος, σαν τον Ντάνιελ Ντει Λιούις στο Δωμάτιο με Θέα). Απαραίτητη παρένθεση: μιλάμε για το 1993, όταν η Πορτογαλία, αξιοποιώντας, όπως άλλωστε και η Ισπανία, τα κοινοτικά κονδύλια, έκανε ένα πρωτοφανές αναπτυξιακό «ράλι», υπερφαλαγγίζοντας την Ελλαδίτσα, που αν και παλιότερη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, βολόδερνε με κάτι πληθωρισμούς να με το συμπάθειο (20% και βάλε), αναιμικούς δείκτες ανάπτυξης, κλπ.

Δεν είχα χωνέψει καθόλου το γεγονόςότι οι Πορτογάλοι μας είχαν περάσει στο ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) και ότι είμασταν επισήμως ο απόπατος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πρέπει να προσθέσω πως είχα επηρεαστεί κάπως και από τις λίγο «φτωχικές»/ντεμοντέ εμφανίσεις των Πορτογάλων καλλιτεχνών στην Γιουροβίζιον. Αν αισθανόμουν προδομένος-εξευτελισμένος από κάποια αδιανόητα οπισθοδρομική-τουρκομπαρόκ συμμετοχή μας, ήλπιζα πως όλο και κάποια Πορτογαλία (ή Τουρκία) θα μας ξελάσπωνε. Είχα λοιπόν την κρυφή ελπίδα πως τα κοινοτικά χρήματα δεν κάνουν τον άνθρωπο, κι ότι εμείς, ως εκπρόσωποι του «παλιού χρήματος» (!!!), θα συνεχίζαμε να υπερέχουμε στους σαφώς πιο σημαντικούς δείκτες του στιλ και της ευζωίας.

Δυστυχώς διαψεύστηκα οικτρά. Η Ποτρογαλία, τότε τουλάχιστον, έδειχνε μία χώρα με φοβερή αυτοπεποίθηση, νέους αυτοκινητόδρομους, καινούργια τρένα, τεράστια εμπορικά κέντρα, σούπερ μοντέρνα clubs. Την ίδια εποχή, η Εθνική Αθηνών Λαμίας ήταν ένας δρόμος περίπου σαν την Μιχαλακοπούλου, άν όχι χειρότερος, και πανηγυρίζαμε γιατί το Ιντερσίτι έκανε για την Θεσσαλονίκη έξι ώρες. Οι αποκαρδιωτικές συγκρίσεις φώλιασαν μέσα μου το μίσος. Ενα βράδυ, μάλιστα, μια φαινομενικά φιλική κουβέντα ανάμεσα σε Ελληνες και Πορτογάλους συμφοιτητές κατέληξε σ’έναν άνευ προηγουμένου εθνικιστικό καυγά με εκατέρωθεν γελοία επιχειρήματα: οι Ελληνες υποστηρίζαμε πολύ σοβαρά ότι σ’εμάς οφείλονται σχεδόν τα πάντα και οι Πορτογάλοι μας την έβγαιναν με τους θαλασσοπόρους τους που ανακάλυψαν το Νέο Κόσμο, μπλα, μπλα. Ευτυχώς κανείς δεν διάβαζε οικονομικές σελίδες.

Εκτοτε, σκέφτηκα να ξαναπάω, γιατί κατά βάθος είμαι μία πολύ όμορφη χώρα με πολύ ωραίους ανθρώπους. Σοβαρολογώ. Κι επιπλέον τους ξαναπεράσαμε στο ΑΕΠ. Αρα, δεν έχω να φοβηθώ τίποτα.