ΚΑΛΑ, ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ?



Ολα μου έλεγαν όχι. Εκτός από τον φίλο μου τον Τ.
Πήγα και είδα (με τον Τ.) το Straight Story. Kαι, σχεδόν, μου άρεσε! Ο,τι κι αν σημαίνει κάτι τέτοιο για την πνευματική μου κατάσταση.

Λοιπόν το καϋμένο το SS δεν είναι τόσο φρικτό όσο (μου είπαν ότι) έγραψαν οι κριτικοί. Αν και το πράγμα άρχισε με τους χειρότερους οιωνούς: οι γκει πρωταγωνιστές ξανά καρικατούρες (ως πότε παλλικάρια?), οι περισσότερες ερμηνείες για κλάμματα, υστερία και κόντρα υστερία. Αν και το σενάριο έχει μερικές καλές στιγμές που βγάζουν γέλιο χάρη στην ανατρεπτική κεντρική ιδέα της ταινίας (οι στρέιτ ως μειοψηφία σε μία ομοφυλόφιλη κοινωνία), τις περισσότερες φορές το γέλιο παίζει με όλα τα κλισέ για τους γκει. Εννοείται ότι η αίθουσα σείεται από το χαχανητό ακόμα κι όταν οι πρωταγωνιστές υποφέρουν (γιατί ζηλεύουν, γιατί ανακαλύπτουν ότι ο φίλος τους έχει "εξωσυζυγική" σχέση, κλπ). Ηταν εντυπωσιακή η αδυναμία ταύτισης του κοινού με καθαρά ανθρώπινες καταστάσεις ανεξάρτητα σεξουαλικού προσανατολισμού.

Και τι σου άρεσε ρε φίλε αφού μας την θάβεις την ταινία; Σκεφτόμουν στο διάλλειμμα και το συζητούσαμε με τον Τ., ότι παρά την κάπως ομοφοβική επιφάνεια (χαρακτήρες-καρικατούρες, κλισέ, κλπ.), κατά βάθος το SS έχει μία αναπάντεχα εκπαιδευτική διάσταση. Βάζοντας 2-3 στρέιτ να υποφέρουν επειδή καταπιέζονται από μία ομοφυλόφιλη κοινωνία, κάποιοι, ίσως, από τους θεατές αναθεωρήσουν τις ιδέες τους απέναντι στους γκει και σε κάθε είδους μειονότητα. Ηρθε και το εύρημα προς το τέλος της ταινίας (δεν το αποκαλύπτω για ευνόητους λόγους) για να μας επιβεβαιώσει. Στην αίθουσα απλώθηκε ένα κύμα παγωμάρας και αμηχανίας (τα χαχανητά κόπηκαν μαχαίρι), άρα η ταινία κάνει τη δουλίτσα της. Εστω και στα μουλωχτά.