ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΚΑΤΙ;



Μικρός νόμιζα ότι η Αθήνα είναι μία κανονική πόλη. Δηλαδή ότι όλες οι πόλεις ήταν σαν την Αθήνα, απλά με μικροδιαφορές: φανταζόμουν το Λονδίνο με Μπιγκ Μπεν αντί για Ακρόπολη, το Παρίσι με τον Πύργο του Αιφελ αντί για Λυκαβηττό κ.ο.κ. Ως μαθητής δεν είχα κάνει πολλά ταξίδια στο εξωτερικό. Είχα δει το Μπάρι και το Μπρίντεζι που δεν είναι αυτό που λέμε «πόλεις του κόσμου», τη Νάπολι από την οποία δεν θυμάμαι τίποτα (μόνο κάτι απαίσιες πίτσες όλο ντομάτα), τη Σόφια επί Ζίφκοφ (ο Αγγελόπουλος ήταν το «Grease» μπροστά της) και την Κωνσταντινούπολη (λασπουριά, τρομακτικοί ιμάμηδες και αμανέδες, πολύ μετά την ερωτεύτηκα).
Ετσι μεγάλωσα με την πεποίθηση ότι η Αθήνα είναι μία χαρά πόλη. Επρεπε να πέσει το Τοίχος του Βερολίνου, να πάω Εράσμους και να μου ανοίξουν (λίγο) τα μάτια. Υστερα από σκληρή μάχη με τον εαυτό μου, παραδέχθηκα σιωπηλά ότι η πόλη μου, η πόλη που αγαπούσα ήταν μάλλον άσχημη. Παρ' όλα αυτά, μ' έσωζε η πεποίθηση ότι είναι μοναδική ατον κόσμο. Τελικά, ούτε αυτό ισχύει. Αν και δεν έχω πάει ποτέ στη Μέση Ανατολή ή σε κάποια πόλη της Βόρειας Αφρικής, βλέποντας φωτογραφίες του Τελ Αβιβ, της Αλεξάνδρειας, του Καίρου ή της Βυρηττού, νομίζω ότι τα πρώτα ξαδέλφια της Αθήνας μας δεν εκεί που θα θέλαμε (Ιταλία, Γαλλία, κλπ) αλλά στην Εγγύς Ανατολή ή στην Αφρική. Ολα αυτά τα σκέφτηκα, παρατηρώντας τη φωτογραφία της Δαμασκού που βλέπετε πάνω. Είναι τόσο πολύ Αθήνα!