GREETINGS FROM ATHENS II



Ενας λόγος που στεναχωριέμαι γιατί δεν έζησα στη δεκαετία του '60 ήταν γιατί έχασα την καλύτερη περίοδο της Αθήνας, ever. Κι ας λέμε σήμερα για τον Καραμανλή και τις πολυκατοικίες. Ολοι μου λένε ότι ήταν μία εποχή που η Αθήνα ακτινοβολούσε αυτοπεποίθηση και σιγουριά, τη σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλύτερα (μέχρι που ήρθε ο Παπαδόπουλος κι ο Παττακός). Ακόμα και οι πολυκατοικίες που τώρα σιχτιρίζουμε άστραφταν! Και η σημερινή καρτ ποστάλ με την Ομόνοια στις αρχές της δεκαετίας του '60 έρχεται να μας θυμίσει την αισιοδοξία της εποχής. Με τους κινηματογράφους, τα θέατρα, τα ζαχαροπλαστεία, τα αυτοκίνητα και, φυσικά, το συντριβάνι που μόλις είχε πρωτοφτιαχτεί σε σχέδια, μάλιστα του γλύπτη Γιώργου Ζογγολόπουλου (αυτό το έμαθα πρόσφατα). Η λεπτομέρεια της ημέρας: ο κινηματογράφος «Κοτοπούλη» εκεί που αργότερα (τέλη δεκ. '60) χτίστηκε το ξενοδοχείο «La Mirage». Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου κτίρια που δυστυχώς δεν το είδα ποτέ. Είχε ανεγερθεί την δεκαετία του '30 (γι' αυτό και η μοντέρνα, μία υποψία αρ ντεκο, γραμμή του) στη θέση ενός καταπληκτικού αρ νουβώ κτιρίου. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, το «Κοτοπούλη» είχε παρακμάσει, συγκεντρώνοντας τον λούμπεν πληθυσμό της πλατείας.

ΥΓ. Δεν είναι τέλεια και η επιγραφή του «Παπαστράτου»;