ΔΕΚΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ, ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ



Η πρώτη φορά που ονειρεύτηκα τη Νέα Υόρκη ήταν το καλοκαίρι του 1986, όταν είδα σε θερινό σινεμά την ταινία του Γούντι Αλεν «Η Χάννα και οι αδελφές της». Υπάρχει μία σκηνή που ένας αρχιτέκτονας δείχνει σε δύο μεγαλοκοπέλες οι οποίες τον φλερτάρουν (νομίζως τις έπαιζαν η Νταιάν Γουίστ και η Νόρα Εφρον) τα αγαπημένα του κτίρια στη Νέα Υόρκη. Η ταινία άσκησε πολλαπλή (και ύπουλη) επίδραση στον άγουρο εφηβικό μου ψυχισμό. Χάρη στη «Χάννα και τις αδελφές της» αγάπησα τον Γούντι Αλεν, τις πόλεις, τα κτίρια και τους νευρωτικούς. Απειρες φορές από τότε ονειρευόμουν ότι πήγαινα στη Νέα Υόρκη, έπαιρνα το λεωφορείο του αεροδρομίου και κάποια στιγμή, στα μισά της διαδρομής, ξεπρόβαλλαν οι ουρανοξύστες του Μανχάταν. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί μία άλλη θέα: από το παράθυρο του αεροπλάνου, όταν το αεροσκάφος προσεγγίζει τις ακτές της Αμερικής έχοντας αφήσει πίσω του τον Ατλαντικό. Είναι οι ακτές του Λαμπραντόρ που νομίζω ανήκουν στον Καναδά. Αν και στον χάρτη η Νέα Υόρκη φαίνεται δίπλα, πρέπει να περιμένεις σχεδόν άλλες 2,5-3 ώρες για να προσγειωθείς στο JFK. Εννοείται ότι είχα κολλήσει στο τζάμι κι έβγαζα φωτογραφίες σαν τρελλός. Και πάντα μου κάνει εντύπωση που δεν συμμερίζονται όλοι στο αεροπλάνο τον δικό μου ενθουσιασμό.