(δέκα ιταλικά τραγούδια)


Σ' ένα από τα πρώτα post και με αφορμή την κατάκτηση του Μουντιάλ από την Ιταλία είχα θυμηθεί δέκα αγαπημένα μου ιταλικά τραγούδια. Τώρα με το youtube ανακάλυψα κι άλλα που είχα ξεχάσει. Μία πρόχειρη λίστα κι από τα μεν κι από τα δε, εντελώς προσωπική, που, φυσικά, είναι ανοικτή σε «πειράγματα».

Αρχή σήμερα με το Pensieri e parole, του Λούτσιο Μπατίστι (1943-1998). Ο Μπατίστι είναι ένας θρύλος για το μεταπολεμικό ιταλικό τραγούδι. Ενα κομμάτι του «θρύλου» έχει σχέση με την αμιγώς καλλιτεχνική του δουλειά (συνθέτης και ερμηνευτής) κι ένα άλλο, εξίσου μεγάλο, με την προσωπικότητά του. Υπήρξε φοβερά συνεσταλμένος, εμφανιζόταν σπάνια στην τηλεόραση.

Like Christmas morning when you 're kid

Στο αυτοκίνητο του Παν. Διαδρομή: Κατεχάκη - Νέο Φάληρο. Εξω μία φ-α-ν-τ-α-σ-τ-ι-κ-ή μέρα. Στην αρχή κάποιο μποτιλιάρισμα. Στο ύψος του «Ερρίκου Ντυνάν» τα λινκ των καναλιών. Για τον Κούρκουλο. Ο εκτυφλωτικός ήλιος σμίγει με την αναπόφευκτη θλίψη. Στο cd παίζει Pet Shop Boys, το Red Letter Day, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια που είχα τόσο καιρό ν' ακούσω.
All I want is what you want
I'm always waiting for a red letter day
Like Christmas morning when you' re a kid
Admit you love me and you always did

ΓΙΑΤΙ ΧΑΙΡΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ ΠΑΤΕΡΑ?






Αντιγράφω από την σημερινή «Ναυτεμπορική» (25.01):

«Σε μια συμβολική κίνηση αντιπροσωπεία φοιτητών έχτισε σήμερα την είσοδο των γραφείων του ειδικού λογαριασμού έρευνας του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου.

Τα μέλη της ομάδας των φοιτητών, κατά τη διάρκεια του χτισίματος, φώναζαν συνθήματα εναντίον των εταιριών, που όπως είπαν, μπαίνουν στα Πανεπιστήμια ως "ένα μόρφωμα" για να εμπορευματοποιήσουν την μάθηση, μέσω των κονδυλίων για την έρευνα».

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από την Βόρειο Κορέα, έναν από τους τελευταίους παράδεισους της πραγματικής ελευθερίας, στον οποίο πιθανότατα προσβλέπουν κάποιοι από τους σημερινούς ακτιβιστές του ΕΜΠ. Την έβγαλε ο βραβευμένος Ελληνας φωτογράφος Γιάννης Κόντος, εκθέσεις του οποίου φιλοξενούνται στο Μουσείο Φρυσίρα (Μονής Αστερίου 7, Πλάκα).

ΤΣΑΜΠΑ ΜΑΓΚΕΣ (επεισόδιο 3451)



Δεν μπορώ να πω ότι συμπαθούσα ποτέ την βασιλική οικογένεια. Μάλλον λόγω Κωνσταντίνου. Αλλά με την απίστευτη αυτή ιστορία της δημοπρασίας των Christie's και τα όσα σχετικά διαβάζω και ακούω στα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης με βλέπω να βάζω αφίσα της Φρειδερίκης πάνω από το κρεββάτι μου. Δύο πραγματάκια μόνο:

Κατ' αρχήν έχει πολύ πλάκα που διάφορες δημοσιογραφικές διάνοιες ειρωνεύονται τα αντικείμενα της δημοπρασίας μιλώντας απαξιωτικά για «τασάκια», «σεμεδάκια» και «Φαμπερζέ». Είναι τέτοια η άγνοια και τόσο βαθύ το σύμπλεγμα κατωτερότητας που ανοίγουμε το στόμα και πετάμε ό,τι κοτσάνα μας έρθει νομίζοντας ότι έχουμε ξεστομίσει την εξυπνάδα του αιώνα! Αντί να κοκκινίζουμε από ντροπή και να το βουλώνουμε που επιτρέψαμε την απαξίωση και την εξαγωγή μίας μεγάλης καλλιτεχνικής και ιστορικής αξίας συλλογής (όπως αυτής του Γεωργίου Α') πετάμε την μία μπούρδα πίσω από την άλλη.

Επίσης έχουν πολύ πλάκα οι δηλώσεις του κ.Βουλγαράκη ότι δεν θα επιτρέψει την παράνομη πώληση αντικειμένων γιατί συνδέονται με την ελληνική ιστορία. Χα, χα, χα! Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;!
Το ελληνικό κράτος για περισσότερα από 30 χρόνια έχει αφήσει το Τατόι να ρημάζει, κανονικό ξέφραγο αμπέλι. Λεηλατείται συστηματικά, αντικείμενα μεγάλης αξίας, κινητά και ακίνητα, έχουν κάνει φτερά. Η εξαιρετική βοτανολογική βιβλιοθήκη αφέθηκε να σαπίσει. Οπως και αντικείμενα που ήταν δύσκολο να μεταφερθούν, όπως μία βασιλική άμαξα του 17ου αιώνα ή οι προπολεμικές Μερσεντές της βασιλικής οικογένειας. Για να μην θυμηθούμε τον αργό θάνατο του βοτανικού κήπου που περιβάλλει τον οικολογικό παράδεισο του Τατοϊου. Τώρα μας έπιασε ο πόνος;

Ντέρτι FM, βραδινή εκπομπή




1. Είδα την Αννα κάποτε. Σαββόπουλος. «Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα / κανείς / θα πλανηθούμε μοναχοί / θάλασσες πόλεις έρημοι σταθμοί / αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή / τι να καταλάβουμε οι φτωχοί».

2. Ολα μπερδεύονται γλυκά. Ηταν στον πρώτο δίσκο της Μελίνας Τανάγρη που δυστυχώς υπάρχει μόνο σε βινύλιο. Μόλις ανακάλυψα ότι και οι στίχοι και η μουσική είναι της Αρλέτας. Για μένα το καλύτερο ερωτικό τραγούδι στα ελληνικά. «Μου φτάνουν τα μικρά σου νέα / με πολιορκούν από παντού / μοιάζει η ζωή σου να ναι ωραία / και η καρδιά σου να ναι αλλού / Κι εγώ μ’ αυτήν την απορία / που μήνες τώρα κουβαλώ / για ποιά κρυμμένη αρμονία εσύ είσαι εκεί κι εγώ εδώ / Δεν είναι πως σε περιμένω / και βρίσκω τρόπο για να ζω / μα κάπου εδώ είναι αφημένο ό,τι απέμεινε μισό».

3. Ο βασιλιάς κι εγώ. Αφροδίτη Μάνου. Χάνει με διαφορά στήθους την πρωτιά. «Στο παρθένο σου δάσος φοβάμαι να μπω / με τσιγάρο αναμμένο και τέτοιο καιρό / δυναμώνει ο αέρας, χρυσόμαλλο δέρας / μπορείς να με φας πριν σου πω σ’ αγαπώ / Απ’ τη μέση του δρόμου σου τηλεφωνώ / μόνο θάλασσα βλέπω εδώ κι ουρανό / στις μικρές αχιβάδες φωτάκια χιλιάδες / μα που είναι το φως μου το αληθινό».

4. Το πάρτυ. Στίχοι Νικολακοπούλου, μουσική Χατζηγιάννη. «Στενά μπαλκόνια, δειλινά στενά / καρδιές μπαλόνια πετούν στο πουθενά / ποτάμι μαύρο στις φλέβες μου κυλάς / κι ας μην ξανάβρω τον τρόπο που φιλάς».

5. Πλατεία Αμερικής. Μαριανίνα Κριεζή - Αρλέτα. «Αν δεν ήταν λάθος μέρα / αν δεν ήτανε Δευτέρα / αν δεν ήταν η πλατεία Αμερικής / μπορεί και ν’ αγαπιόμασταν εμείς / κι αν δεν σ’ έπιανε φανάρι / να γινόμασταν ζευγάρι / και να κάναμε πολλά πολλά παιδιά».

6. Το τυχερό μου αστέρι. Του Κωνσταντίνου Βήτα. Τραγουδάει ο Γιάννης Παλαμήδας. «Δικά σου όλα τ’ άνθη που βλέπω στους δρόμους / δικά σου τα γλυκά πρωϊνά αυτού του κόσμου / για σένα είν’ η πρώτη βορχή του χειμώνα / για σένα ανθίζουνε κόκκινα ρόδα».

7. Πάτωμα. Κραουνάκης – Νικολακοπούλου – Τσανακλίδου. «Να κοιμηθώ στο πάτωμα / να κλείσω και τα μάτια / γιατί υπάρχουν κι άτομα / που γίνονται κομμάτια».

8. Σε Θέλω. Βαγγέλης Γερμανός. «Ξανά είχα αγαπήσει κι αρρώστησα καιρό / μα τούτο είναι φρενίτιδα και πάθος τρομερό / με βελόνες πυρωμένες τατούαζ θε να χτυπήσω / και τα μπράτσα με ξυράφι πόντο - πόντο θα μετήσω / γιατί σε θέλω / ναι σε θέλω».

9. Θα σ’ αγαπώ. Αγαπημένος Γιάννης Σπανός. Γαλάνη classic. «Ωσπου στα μάτια σου να δω φωτιές / ώσπου κι εσύ σαν κερεαυνός θα καις / ώσπου να πάψει η ανατολή / θα σ’ αγαπώ κι ακόμα πιο πολύ / θα σ’ αγαπώ».

10. Μία ευχή. Κωνσταντίνος Βήτα-Δήμητρα Γαλάνη. «Ακουσε την πρώτη τη βροχή / είναι για μας η πιο όμορφη εποχή / τα παιδιά μεγαλώνουν κι όλα δείχνουν ωραία / όλοι γύρω μας ζητούν να βρουν μία παρέα / μία ψυχή που αγαπά ζητάει ουρανό / μα εσύ κι εγώ / περπατούμ’ αγκαλιά στη μέση του δρόμου / είμαστε η αρχή και το τέλος του κόσμου / για ακόμη μία φορά η αγάπη μας κοιτά».